Wielersport in een tropisch paradijs

Auteur: Paul

Wanneer je aan Aruba denkt, dan denk je aan witte stranden, een helderblauwe zee en 365 dagen per jaar zon. Die 3 zaken waren voor Marit en mij ook zeker aanleiding om de stap te zetten om te gaan leven en genieten op het Caribische eiland. Echter, zonder fiets zou ik doodongelukkig zijn, en dus verhuisde mijn Isaac Torus Xplore mee naar de andere kant van de oceaan. De eerste weken ben ik het eiland gaan ontdekken op een totaal andere manier als dat toeristen zouden doen, en daardoor kwam ik op veel plekken waar ik normaal gesproken niet snel gekomen zou zijn!

Al na een aantal dagen kwam ik erachter dat veel trails op het eiland toch te extreem waren voor de gravel bike. Voornamelijk de vele rotsen en stenen langs de oostkust waren net iets te veel van het goede. Toen Marit hier stage liep, had ik een mountainbike gehuurd via TRI-BIKE ARUBA. Na een nieuw bezoek aan de winkel werd ik gevraagd of ik niet een keertje mee wilde met een mountainbike training van de Arubaanse jeugdselectie. Want, als ex-wedstrijdwielrenner zou dat wel moeten lukken, werd me erbij verteld. Zodoende vertrok ik in mijn tweede week op het eiland al voor een mountainbike training (op een geleende mountainbike) met de lokale talenten. Waar ik zo ongeveer kookte van de hitte, vonden die mannen het een beetje ‘frisjes’ die avond. Een kwestie van gewenning hield ik mezelf dan maar voor 😉

Van het een kwam het ander, en al snel volgde de vraag of ik niet zou willen deelnemen aan een 3-daagse mountainbike wedstrijd eind januari. Een wedstrijd? Op Aruba? Ik wist dat er gefietst werd, maar dat er gewoon een gevulde wedstrijdkalender voor het hele seizoen was (voor verschillende categorieën, van de allerkleinsten tot de elites), dat had ik toch even gemist. Ik besloot om de mountainbike wedstrijd als deelnemer over te slaan, maar bood mezelf wel aan als vrijwilliger. Ik heb in dat weekend mijn ogen uitgekeken! Menig jeugdwedstrijd in Nederland heeft minder deelnemers aan het vertrek. Qua organisatie liet het me een beetje denken aan een Belgische omloop. Goed georganiseerd, enthousiaste deelnemers en vrijwilligers, maar zonder allerlei hoogdravende toeters en bellen. Zelf vond ik het prachtig om een keer in tegenstelling tot vroeger niet als deelnemer betrokken te zijn. Ik sleepte met dranghekken, deelde medailles uit, en maakte zelfs mijn debuut als speaker! 😉

Eind febuari volgde alweer de volgende wedstijd op het eiland. Ditmaal een 3 daagse wegwedstrijd. Nu begon het toch wel te kriebelen en daar ik wat beter geacclimatiseerd was, schreef ik me in bij de elites. In tegenstelling tot in Nederland, rijden op Aruba meerdere categorieën samen, zodat er een peloton is. Elke categorie heeft echter wel zijn eigen uitslag. Vooraf werd me al verteld dat men er hier een handje aan heeft om heel hard te starten, en dan langzaam stil te vallen richting het einde. Op vrijdagavond reden we een criterium, een uur lang heuvel op, heuvel af. Na een raketstart reden we na amper 500 meter al met 6 man voorop. Volgens mij heb ik sinds mijn laatste wedstijd als actief renner in 2018 niet meer zo’n verzuring in mijn benen gehad. Versleten, oud en niet meer in vorm zullen we maar zeggen, haha. Na een uur lang afzien finishte ik volledig in de kramp als 4e.

Op dag 2 was er een ploegentijdrit. De tijdrit werd verreden in teams van 3. Ik vormde een team met Hillard Cijntje en Gert van Vliet (oud Olympiër op de Spelen van Barcelona waar hij de wielerwedstrijd reed namens Aruba). Met een gemiddelde van 40 km/h wisten we de tijdrit winnend af te sluiten! Als oud-renner van De Jonge Renner mocht ik op dit onderdeel natuurlijk ook niet falen 😉

Dag 3 was er een omloop. Voor de elites was de afstand 70 kilometer. Net als vrijdagavond kwamen we al vrij snel met een selecte groep voorop. 2 renners wisten weg te rijden, en ze pakten 2 minuten voorsprong. Gedane zaak, dacht ik. Echter de 2 gingen naar elkaar kijken en stonden op de heuvel zo ongeveer sur-place. We wisten terug te komen op 10 km voor het einde, en de kaarten werden opnieuw geschud. Waar ik vroeger altijd gewacht zou hebben op de sprint, wist ik dat dat er niet meer in zou zitten met dit vormpeil. Dan maar een alles of niks poging in de laatste 5 km, en het lukte! Opnieuw volledig verkrampt, wist ik de omloop te winnen. Oude tijden herleven, zullen we dan maar zeggen.

Inmiddels ligt ook op Aruba het openbare leven zo goed als plat. Evenementen mogen niet doorgaan, en trainingen en wedstijden dus ook niet. De laatste weken voor de Corona crisis was ik op zaterdagochtend altijd aanwezig op de jeugdtrainingen van het TRI-BIKE KIDS TEAM. Prachtig om te zien hoe de jeugd zich volledig geeft, en de passie heeft voor de fiets. Ik hoop me na de Corona crisis weer te mogen laten zien op deze trainingen, en misschien ook nog een keertje de jeugd wat bij te brengen. Want, passie voor fietsen verbindt!