Een beetje Arubaanse zon in donkere Corona tijden

Auteur: Paul

De laatste weken is de wereld in de ban van het Corona virus. Via vrienden, familie en het nieuws kregen wij de toenemende ‘Corona-stress’ in Nederland mee. Het leek een beetje een ‘ver-van-mijn-bed show’ op 8000 kilometer afstand. Maar, afgelopen vrijdag was het dan zo ver: de eerste twee Corona besmettingen op Aruba werden vastgesteld. Direct gaat het hele land op slot… de scholen dicht, alle publieke evenementen worden afgelast en de grens wordt gesloten voor vliegtuigen die vanuit Europa komen. De gevolgen zijn enorm snel merkbaar: op zaterdag zijn de stranden uitgestorven, en ook hier zijn de schappen van het WC-papier in de supermarkten leeg. In de horeca gelegenheden waar we komen worden de eerste twijfels al hardop uitgesproken door het personeel: hoe gaan we deze periode doorkomen als we niet meer kunnen werken? Vragen die uiteraard de hele wereld bezig houden, en waar uiteraard nu ook (nog) niemand een antwoord op heeft. Zelfs het immer chille, poco poco en laid-back Aruba houdt zijn hart vast.

Tussen alle Corona perikelen en berichtgeving door kregen we de afgelopen 1,5 week bezoek van mijn ouders. Ze wilden toch graag zien waar wij verbleven en waarom we zo verliefd zijn geworden op dit eiland. Ze waren nog niet vaak zo ver van huis op vakantie geweest, dus het was een hele onderneming en beleving voor ze. Gedurende hun verblijf bezochten we de mooiste plekjes en stranden van Aruba. Zo gingen we een dagje naar het nationale park Arikok (waar mam doodsangsten uitstond met de diepe goten in de weg). In het park kan je het ruige en ongerepte Aruba ervaren, wat een must is bij een bezoekje aan het eiland. Op de terugweg van het park naar huis bezochten we de marienierskazerne in Savaneta. Hier heeft mijn opa (vader van pap) nog gestationeerd gezeten, direct na de Tweede Wereldoorlog. De nodige herinneringen werden hier dan ook samen opgehaald. Ook gingen we een dag op een catamaran en snorkelen tussen de vele vissen die zwemmen in de Caribische zee. Daarnaast vierden zowel Marit als ik vorige week onze 25e verjaardag, en konden we dit samen met mijn ouders vieren.

Aan het einde van hun verblijf begrepen ze het: “dit is toch wel een paradijsje op Aarde”. Samen hebben we heerlijk genoten van de aandacht voor elkaar en de nodige tijd samen doorgebracht. Uiteraard waren ook mama’s kookkunsten, met ‘boerekuuël sjtamppot’ als hoogtepunt, extra genieten voor ons. Op zaterdag 14 maart hebben we ze dan weer afgezet op het vliegveld van Aruba, Reina Beatrix Airport. Nét voor het sluiten van het luchtruim op 15 maart.

Het sluiten van het luchtruim betekent in ieder geval dat we het bezoek van de ouders van Marit voorlopig moeten uitstellen. Zij zouden volgende week op bezoek komen voor 2 weken, maar hier gaat dus helaas noodgedwongen een streep door. Fingers crossed dat we hun bezoek snel opnieuw kunnen inplannen.

De komende tijd zullen we gaan zien wat het virus verder nog voor gevolgen heeft voor het eiland. Aanstaande woensdag is de nationale feestdag, Dia di Himno y Bandera (de dag van het volkslied en de vlag). Deze dag zou ik eigenlijk deelnemen aan de traditionale ‘Clasico Himno y Bandera’. Een wielerwedstrijd van 90 km, van zuidpunt naar noordpunt en terug. Ook deze wedstrijd gaat helaas niet door, in de schaduw van koersen zoals Strade Bianche, Milaan-San Remo en Gent-Wevelgem 😉

Voorlopig zijn de winkels en horeca nog ‘gewoon’ open. We hopen dat de komende periode de nodige verbetering zal brengen in de strijd tegen het virus, en dat ‘ons’ (oké, dit klinkt bijna vreemd om te zeggen) Dushi Aruba snel weer volop mag draaien.

Voor iedereen die (indirect) met het virus te maken heeft, of je nu thuis moet werken, in quarantaine bent, of gezondheidsklachten hebt: sterkte! Wij proberen wat Arubaanse zonnestraaltjes en Vitamine D jullie kant op te sturen.